snoezelen als communicatie vorm

Rensje Plantinga heeft zich ruim 15 jaar als activiteitenbegeleidster professioneel beziggehouden met snoezelactiviteiten voor ernstig meervoudig complex verstandelijk gehandicapten. In het begin vooral met eigengemaakte materialen en zelf bedachte strategieën, later zo rond 1985, in speciaal ingerichte snoezelruimtes en water snoezels.
Voor mij is snoezelen is het aanbieden, laten ondergaan van zintuigelijke ervaringen in een prettige en ontspannen sfeer gebaseerd op wederzijds vertrouwen tussen aanbieder en ontvanger.

Vaak heb ik de snoezelruimte als een belemmering ervaren.
De standaard en starre indeling van vaak grote ruimtes boden weinig geborgenheid en bescherming.
Accent op technische faciliteiten met weinig nuancering.
Sfeerverlichting aan of uit en vaak niet te veranderen van kleur.
Mechanische geurobjecten
Geen overkoepelende verantwoordelijke voor het onderhoud, aankleding en inhoudelijkheid van de ruimte.
Muzikaal repertoire oppervlakkig, veel van hetzelfde.
Geen beleid.
Aanwezigheid niet gekoppeld aan methodisch handelen.
Snoezelruimte was voor mij een basis met heel veel mogelijkheden op technisch vlak, waarbij je verzand in de veelheid van de mogelijkheden of blijft hangen in persoonlijke keuzes en voorkeuren. Pogingen om samen met collega’s te komen tot structurele veranderingen mislukten.
Met een muziekcollega was ik ondertussen al gaan werken met poppen en objecten gecombineerd met levende muziek. De impact die dit had op de doelgroep was dusdanig groot dat ik al snel besloot dat “snoezelpoppentheater” -zoals ik het toen noemde- voor mij de aangewezen methode was om te snoezelen op een voor mij verantwoorde manier.

Snoezelen is voor mij een bijzondere vorm van communicatie om dichter bij de zelfkern - echte innerlijke “ik”- van mezelf en anderen te komen.